Filozofia milosci

Jest jeden człowiek ale w tym jednym człowieku, w jego wnetrzu kryje sie kilka innych osbo, całkiem innych od siebie, ktore twarza wlasnie tego czlowieka-postac. Dwie postacie mieszkaja w sercu- ta delikatna, krucha, ktora kocha, cierpi, dba... i ta silna, walczaca, dazaca do milosci po trupach.... Dwie mieszkaja w mozgu... jedna- posluguje sie rozumem, a druga chociaz rozum slyszy, nioe slucha go. Albo inaczej... Slucha tego rozumu ktory kaze czynic zlo. Dwie postacie mieszkaja w zylach i one dziela sie na zla i dobra. Ta zla jest kierowana implusem...Nie slucha tych dwoch, ktore mieszcza sie w mozgu. Chociaz wydawala bo sie ze przyjazni sie z ta druga z mozgu ale tak nie jest. Ta dobra jest opanowana...

Uwazam ze milosc to najpiekniejsze i delikatniejsze uczucie o jakie trzeba dbac, szanowac je... budowac, walczyc. ale jesli kpi sie z tego slowa, nie bierze sie go na powaznie... to mislosc potrafi byc silnym bolem... z ktorym trudno jest wygrac. I tylko walka dwuch osob potrafi ujazmic milosc... jedna to za malo... Dwie osoby musza dbac, opiekowac sie milosacia, tworzyc fundamenty, tj. zaufanie, szacunek, wiernosc, nadzieje. Jesli robi to jedna a druga stoi na budowie jak zul i czeka az inni parcownicy dokoncza budowe domu.... to milosc sie sypie... Bo zul mial dodac do cementu piasku... a reszta miala rozmieszac, a jak zaponi dodac do cementu piasku, to cegly nie beda sie trzymac i mur runie... Mur zaczyna sie sypac... bo w penwym momencie murarz przestal dodawac zaprawy... i zostanie tylko to co bylo na poczatku dopieszczane... czyli ruina... z calego domu...
wspomnienia, rana w sercu, bol....